Erpse Krant belandt midden in een staking
Je loopt op een dinsdagochtend samen met je dochter niets vermoedend de bibliotheek in Veghel naar buiten en belandt midden in een meute luid scanderende en met borden en spandoeken zwaaiende demonstranten, die recht voor de bibliotheek staan opgesteld, aan weerszijden van de deur; met aan de andere kant van de weg flitsende camera’s.
(Wow, lange zin!)
Het kan niet anders of er circuleren nu foto’s met stakende leerkrachten, met precies in het midden een onnozel kijkende man van middelbare leeftijd en zijn dochter.
Niet erg, hoor.
Ik las dat er minder mensen zijn die de actie steunen dan de eerste keer dat er dit jaar werd gestaakt. Toen was dat percentage nog 85, nu 62. Ik zit in ieder geval bij die 62. Want leerkrachten, dat zijn de mensen die mijn kinderen inspireren. Die hen vertrouwen en richting geven. En die hen mee op weg helpen naar de toekomst.
Het zijn hun helden. En daarmee de mijne.
En als die het gevoel hebben dat hun onrecht wordt aangedaan, dan schaar ik me direct vierkant achter hen.
Maar goed, als er dus ergens een foto opduikt met mij tussen een stakende groep leerkrachten, weet dat ik niet plots een carrière switch heb gemaakt van schrijver naar leerkracht. Dat ik daar officieel niet tussen had moeten staan. Maar dat ik me er ook niet voor schaam.
Natuurlijk heb ik voor de zekerheid zelf ook maar even een fotootje gemaakt van de groep, maar dan zonder man met kind ertussen.